Paroizolacja na tarasach odgrywa kluczową rolę w ochronie konstrukcji przed negatywnym wpływem wilgoci. Jest to warstwa, która układana jest bezpośrednio na wylewce spadkowej lub płycie konstrukcyjnej z odpowiednim spadkiem. Ze względu na bezpośredni kontakt z warstwami ocieplającymi, takimi jak płyty styropianowe, paroizolacja powinna być wykonana z materiału bezrozpuszczalnikowego, aby zapewnić trwałość i efektywność.

Paroizolacja jest niezbędna do zapobiegania przedostawaniu się pary wodnej z wnętrza budynku do strefy punktu rosy, co może prowadzić do kondensacji pary wodnej i w efekcie do zawilgocenia sufitów. Brak tej warstwy często jest przyczyną problemów z wilgocią, wywołując złudzenie nieszczelności tarasu.

Istnieje kilka rodzajów materiałów używanych do paroizolacji. Materiały rolowe, takie jak folia PE czy EPDM, są elastycznymi wyrobami wodochronnymi, które regulują przenikanie pary wodnej. Ważne jest, aby były one prawidłowo zgrzewane lub sklejone na zakładach, zgodnie z zaleceniami producenta. Inny rodzaj to papa paroizolacyjna, będąca elastycznym wyrobem asfaltowym, stosowanym na osnowie do pokryć dachowych.

Alternatywną metodą jest zastosowanie mas bitumicznych grubowarstwowych (KMB), które tworzą bezspoinową, ciągłą powłokę na całej powierzchni. Te masy dyspersyjne wodorozcieńczalne są szczególnie korzystne, gdyż nie mają negatywnego wpływu na styropianowe płyty ocieplające. Są one wygodne w stosowaniu na powierzchniach o nieregularnych kształtach, gdzie materiały rolowe mogą okazać się mniej praktyczne.

Warstwa termoizolacyjna jest kluczowym elementem w konstrukcji tarasów, służącym do optymalizacji warunków cieplnych i ochrony przed wilgocią. Jej głównym zadaniem jest zapobieganie kondensacji pary wodnej pod warstwą paroizolacji, co osiąga się przez przeniesienie punktu rosy powyżej paroizolacji. Odpowiednia izolacja termiczna ogranicza także ruchy konstrukcyjne oraz zapewnia ochronę przed utratą ciepła zimą i nadmiernym nagrzewaniem latem.

Wykonywana jest zwykle z płyt ocieplających wykonanych z pianki poliuretanowej, polistyrenu ekspandowanego (EPS) lub ekstrudowanego (XPS). Ważne jest, aby materiał wybrany do izolacji spełniał wymagania dotyczące grubości, twardości oraz nasiąkliwości. Zaleca się stosowanie płyt o frezowanych obrzeżach, które zapewniają lepsze dopasowanie.

Płyta balkonu powinna być oddzielona od konstrukcji nośnej za pomocą specjalnych termoizolacyjnych łączników, co zapobiega mostkom termicznym. W przypadku braku takich łączników, konieczne jest obustronne ocieplenie balkonu.

Właściwości takie jak wytrzymałość na ściskanie, współczynnik przenikania ciepła czy nasiąkliwość materiału są istotne przy wyborze odpowiedniej termoizolacji. Pianki poliuretanowe, choć droższe, oferują lepszą izolacyjność termiczną przy mniejszej grubości warstwy, podczas gdy polistyren ekspandowany to rozwiązanie tańsze, ale wymagające grubszej warstwy izolacji.

Warstwa dociskowa stanowi kluczowy element konstrukcyjny tarasów, służąc jako podstawa pod izolację wodoszczelną oraz warstwy nawierzchniowe. Jej główną funkcją jest kompensowanie odkształceń konstrukcji oraz odkształceń termicznych. Niezbędne jest, aby grubość tej warstwy nie była mniejsza niż 4,5 cm, zapewniając odpowiednią wytrzymałość i stabilność.

Oprócz odpowiedniej grubości, ważne jest również zastosowanie dylatacji obwodowych. Dylatacje te muszą być oddzielone od wszystkich elementów pionowych, takich jak ściany czy słupki, aby zapewnić niezbędną przestrzeń na ruchy termiczne i mechaniczne konstrukcji. Dylatacja obwodowa jest szczególnie istotna w przypadku jastrychu dociskowego, który powinien być podzielony na odpowiednio wymierzone pola dylatacyjne.

W ramach tarasów spotykamy różne typy dylatacji. Dylatacje konstrukcyjne budynku oddzielają poszczególne jego części, zapewniając integralność strukturalną. Dylatacje obwodowe, na pełną grubość podkładu i warstw wierzchnich, oddzielają podkład i wykładziny od zewnętrznej obudowy budynku, jak ściany, słupy czy schody, minimalizując ryzyko uszkodzeń spowodowanych ruchami termicznymi jastrychu.

Oprócz dylatacji obwodowych, istotne są również dylatacje wymuszone, konieczne w warstwach wykonanych na bazie cementów, które ograniczają rysy tworzące się w wyniku naprężeń skurczowych. Można je wykonać poprzez wylewanie pol w szachownicę lub nacinanie szczelin w świeżo związanej warstwie wylewki. Ważne jest, aby dylatacje były odpowiednio szerokie i wypełnione materiałem o odpowiedniej sprężystości.

Wytyczne dotyczące wymiarów pól dylatacyjnych różnią się w zależności od norm, ale z praktyki wynika, że na tarasach o powierzchni do około 30 m² można stosować pola dylatacyjne o mniejszych rozmiarach, około 5 m². Natomiast na większych tarasach zaleca się zwiększenie powierzchni tych pól, przy jednoczesnym zwiększeniu szerokości dylatacji. Wzajemne proporcje boków powinny zawierać się w stosunku od 1:1 do 1:1,5, aby zapewnić równomierny rozkład naprężeń.

Dylatacje, gdy są odpowiednio wykonane i umiejscowione, zapewniają długotrwałą stabilność i wytrzymałość warstwy dociskowej, chroniąc konstrukcję tarasu przed potencjalnymi uszkodzeniami spowodowanymi przez ruchy termiczne czy skurczowe.

Izolacja wodoszczelna na tarasach pełni niezwykle ważną funkcję w ochronie warstw spodnich przed wilgocią oraz w kompensowaniu ruchów podłoża spowodowanych odkształceniami termicznymi. W tym celu wykorzystuje się dwuskładnikowe mikrozaprawy uszczelniające, które umożliwiają bezpośrednie klejenie okładzin ceramicznych.

Przy wyborze odpowiedniej hydroizolacji mineralnej kluczowe są parametry takie jak przyczepność powłoki do betonu i zdolność mostkowania rys. Odpowiednia przyczepność zapewnia ciągłość izolacji, szczególnie ważną w warunkach przemiennego zamarzania i odmrażania. Zdolność mostkowania rys oznacza, że materiał jest w stanie zachować ciągłość nawet w przypadku drobnych uszkodzeń podłoża. Dodatkowo, ważne jest, aby materiał był elastyczny, co pozwala na uniknięcie uszkodzeń izolacji na skutek odkształceń termicznych. Odporność na wysokie ciśnienie wody oraz niewielka dyfuzja wodna to kolejne istotne cechy dobrej hydroizolacji.

Wykonanie warstwy hydroizolacji wymaga szczególnej precyzji. Pierwsza warstwa mikrozaprawy powinna być wcierana w podłoże za pomocą pędzla, co zapewnia lepsze zespolenie z podłożem. Grubość każdej nakładanej warstwy nie powinna przekraczać 2 mm, a całkowita wymagana grubość hydroizolacji to 2 mm suchej pozostałości. Kolejne warstwy nanosi się po wyschnięciu poprzedniej, co trwa około 3-4 godzin. Aplikacja może odbywać się za pomocą pędzla, pac stalowych lub urządzeń natryskowych, a układanie płytek ceramicznych jest możliwe po 24 godzinach od wykonania hydroizolacji.

Szczególną uwagę należy zwrócić na zabezpieczenie połączeń pionowych z powierzchnią tarasu. Należy zabezpieczyć taśmami dylatacyjnymi, wtapiając je w pierwszą warstwę hydroizolacji. Druga warstwa mikrozaprawy powinna pokrywać taśmy w taki sposób, aby połowa szerokości taśmy zachodziła na element pionowy, a połowa na poziomy, podobnie jak wtapianie siatki w zaprawę klejową przy wykonywaniu ociepleń elewacji. Takie rozwiązanie minimalizuje ryzyko powstawania naprężeń w miejscach, gdzie powierzchnie pracują różnie względem siebie, szczególnie w narożnikach.

Warstwa wykończeniowa tarasu pełni zarówno funkcję estetyczną, jak i ochronną. Jednym ze sposobów wykończenia jest użycie płytek ceramicznych, które mogą być układane bezpośrednio na powłoce izolacyjnej wykonanej z mikrozaprawy uszczelniającej na bazie modyfikowanych cementów. Ważnym aspektem przy wyborze kleju do płytek jest uwzględnienie warunków, w jakich będzie on pracował, zgodnie z normą PN-EN 12004. Należy zwrócić uwagę na wysoką elastyczność powłoki izolacyjnej, co wymaga stosowania klejów wysokoelastycznych, oznaczonych jako C2 dla podwyższonych parametrów wytrzymałościowych i S1 dla elastyczności. Dodatkowo, warto rozważyć zaprawy z wydłużonym czasem otwartego schnięcia, co ułatwia prace montażowe.

Innym rozwiązaniem wykończeniowym jest stosowanie systemów powłokowych na bazie żywicy poliuretanowej, które są alternatywą dla płytek ceramicznych. Taki system łączy w sobie funkcję hydroizolacji oraz warstwy użytkowej i opiera się na płynnych membranach hydroizolacyjnych. Główne zalety tego rozwiązania to powierzchnia bez spoin i połączeń, wysoka trwałość, elastyczność, zdolność przenoszenia zarysowań podłoża nawet w niskich temperaturach, właściwości antypoślizgowe oraz łatwość aplikacji i utrzymania czystości.